"Ik zie een gelijke stand": Manuel Amoros spreekt zich uit voor Monaco-Lyon, zaterdagavond

Manuel Amoros is een legende. Van AS Monaco en met name van het Franse nationale elftal. De voormalige verdediger van Nice-Matin pakte meteen de telefoon om zijn mening te geven over de wedstrijd van die avond en om uitgebreider te vertellen over zijn herinneringen aan Monaco en Lyon. Getuige van een flamboyant tijdperk.

De weekendwedstrijd is duur, hoe denk je dat?

Monaco is nog steeds favoriet. Zij staan ​​er beter voor en Lyon heeft vorige week echt een positief resultaat gemist (nederlaag tegen Lens). Ze hebben nog een beetje hoop. Ik zie een sterke match tussen twee goede teams.

Tolisso's afwezigheid?

Helaas hoort het bij het spel, bij het dagelijkse leven van een voetballer. Hij is een geweldige speler die veel ervaring met zich meebrengt. Als een jongere hem vervangt, zal hij zijn energie en wilskracht moeten inzetten om te laten zien dat hij iemand belangrijks kan vervangen.

Wat is jouw mening over het ASM-seizoen?

Monaco speelt een heel goed seizoen, ook al hebben ze flink wat punten laten liggen op domme wijze, met name in Brest (2-1 nederlaag). Ze bevinden zich in een situatie die niet catastrofaal is, maar toch ingewikkeld blijft. Ze hebben de middelen om als tweede of derde te eindigen.

Hoe kunnen we de vele fouten in de verdediging verklaren?

Het is vooral een collectieve inspanning: als het team een ​​doelpunt scoort, is het de collectieve inspanning die telt. Als het team een ​​doelpunt tegen krijgt, is dat nog belangrijker. Als aanvallers bij balverlies geen moeite doen om hun positie te veranderen, kunnen verdedigers niet competitief zijn.

Zit de toekomst van dit team in het DNA van de club?

Ja, maar het is moeilijk te vergelijken. Ik denk dat voetbal veranderd is vergeleken met onze tijd. Monaco heeft een goede ploeg, die goed speelt, zich profileert en veel doelpunten scoort, ook al is het misschien nog niet op het niveau van sommige clubs die constant Europees spelen. De twee overige wedstrijden zijn erg belangrijk, vooral vanwege de tv-rechten.

Zijn er overeenkomsten tussen de twee Franse kampioenstitels die je hier hebt gewonnen (1982 en 1988)?

Deze twee titels zijn belangrijk voor de club en de spelers, maar het zijn twee verschillende teams. Er was een tijd dat we in Eze Village trainden. We hadden toen maar een half veld tot onze beschikking voor het hele seizoen. Tegenwoordig zou dit niet meer mogelijk zijn! Als ik een verband tussen die twee moet leggen, dan is het cohesie. Om een ​​volledig seizoen te spelen en de titel te behalen, heb je een gezonde groep nodig. Er zaten toen nog niet zoveel wisselspelers op de bank. Het leerde competitie. Voor het WK van 1982 was bijvoorbeeld niet Jean-Luc Ettori de favoriet, maar (Dominique) Baratelli. Maar Michel Hidalgo vroeg (Ivan) Curkovic (keeperstrainer) wie de beste voorbereiding had gedaan en dat was Ettori. Er was dus behoefte aan samenhang, tussen de spelers onderling, maar ook met de technische staf. Degenen die klaagden, werden snel bijgepraat en gingen op de goede weg!

Waarom werkte jouw duet met Bruno Bellone zo goed?

Al sinds we op het trainingscentrum samen leerden spelen, hadden we een hoop automatismen. Wij wisten hoe de ander speelde. Ik wist dat hij, zodra hij in de rij kwam, mij een plekje aan de zijkant zou geven. Of als hij goed links bleef staan, moest ik hem de bal geven, zodat hij kon provoceren en voorzetten... We hadden allerlei trucjes. Maar als we in het echte leven geen vrienden zijn, dan werkt het niet.

Hoe luidde het verhaal over ballonnen die over de kliffen van La Turbie werden gestuurd?

Ja hoor! (glimlach) Bij La Turbie trainden we op het achterste veld en aan het eind van elke training probeerden we de bal over de klif te schieten. Ik denk dat alleen Bruno (Bellone) en Didier Christophe daarin slaagden. Het was leuk. Ik weet niet meer hoe we ze terugkregen. Het ergste was toen we aan de andere kant van de weg trainden. Toen we een slechte pass gaven, was het niet makkelijk om de bal terug te krijgen die in het dal viel (glimlach).

Jouw tijd in Lyon was minder gedenkwaardig. Wat bewaar je ervan?

Het was fantastisch! We zijn al aangekomen bij drie inwoners van Marseille: Pascal Olmeta, Abedi Pelé en ik. En toen was Jean Tigana coach. Wij hebben een groep jonge mensen met ongelooflijk talent begeleid om hen professionaliteit bij te brengen. Ik denk dat we een stabiliteit hebben gebracht die de club voorheen niet had. Gerland zat bijna altijd vol, wij hadden de Lyon-supporters hoop gegeven. Aulas waagde misschien een gedurfde gok door de inwoners van Marseille binnen te halen, maar het was een gok die uiteindelijk goed uitpakte...